Je buik, de magische wereld van het onzichtbare, de krachtbron van je zelfregulerend vermogen. De plek waar je spijsverteringskanaal haar onderkomen vindt is het orgaan dat meer verteert dan enkel datgene wat je eet. Alles wat het leven je geeft is een vorm van voeding. Niet alleen voor je lichaam, maar ook voor je geest en ziel. Ook die voeding heb je te assimileren om nieuwe informatie te evalueren en op te nemen.
Maar als er informatie bij zit die je niet kan opnemen omdat het te pijnlijk is voor woorden, neem je dat wel lijfelijk op. Je probeert je primaire reactie binnen te houden door je emoties weg te drukken en je spieren aan te spannen. Dit creëert een schild om je hart en vervlakt je ademhaling om minder te hoeven voelen. Onverwerkte gekwetstheid en niet doorleefde gevoelens zorgen voor chronische spanning in je lijf. Je ziel heeft zich getrokken om de pijn te vermijden en je overlevingsmechanisme draag je mee in je volwassenheid.
Onbewust blijf je gevangen in de magische cirkel van je oersituatie. Gevoelens van onveiligheid als kind zet je buik direct op scherp vanuit je overlevingsinstinct. Als het gevoel van basisveiligheid niet voldoende is hersteld krijgt je spijsverteringstering niet het signaal om de voeding te verteren, want die energie die je daarvoor nodig hebt, heb je nodig om te overleven.
Dit proces kunnen we omdraaien door je lichaam zachtjes liefdevol aan te raken zodat het zich veilig voelt om te ontspannen en de ingehouden adem los te laten. Er een bodem van ontvankelijkheid en vertrouwen kan ontstaan waardoor je vanzelf in jezelf gaat afdalen en verbinding krijgt met je essentie. Je peristaltiek gaat dan vanzelf open en voert je dagelijkse stress en diep gewortelde spanningsresten organisch af.
